Acının En Sık Uğrağında

[kaaniscen]

kent yalnızlıklarıyla sarsılıyor
ikindileri yaşama sevinci
hiçkimsenin yalnızlığı benzemiyor
başka hiçkimseninkine
acının en sık uğrağında sıradan muştusu
gözleri oyulmuş orta halli bir evin
sabah çaylarında ağlamak kadar ölümsüzüm...

yaz akşamlarıyla tamamlanıyor avunmak
ve lekesiz bu mutsuzluk
serin bir esintiyle köreliyor karabasanlarda
bu ıssızlıkta hiçbir son
yabancı gelmiyor anılara muhtaçlığa
her şeyin eskisi güzel diyorum kendime
sadece annelerin yemeğe ve uykuya çağrışı aynı
annemi özlediğim kadar uzun yaşıyorum...

sahipsiz bir ıslıktan bile korkar olunuyor
bazen
bazen
yatak altlarında biriken bitmemiş kitaplarda
hayat öğrenmeye çalışılıyor
başarısız intiharlar
tatlı bir kaçamağa dönüştürülüyor bazen
samimiyetsiz şiirlerde
ve bazen
ıslak güz otlarına düşer gibi düşülüyor
yalnızlığa
bir başkasını göremeyecek kadar
büyük bir yalnızlığa
hiçbir araya sığmıyor ömrüm
sonsuzluğa yayılıyorum...




kağan işçen...