Acıyla Ödeşir Zaman

[kaaniscen]

iki arada bir derede yıllar
ruhumu kurcalayan bu sayrılıkta
yıllar
çabucak kabullenirlerken mutsuzluğu
acıyla ödeşir zaman
zamanın süsüdür çünkü ölürken yalnız olmak...

ayrılık yarıya indirilmiş bayrak
anılarımın gönderinde
yani ben hep sensizim
ağlayan çaresiz bir yüze benzer denizler
yorulmam hiç
sevmek beni körkütük şapşallaştırırken
ölümden kopya çeker hiçleşmek
yabancılığı bile uzak bir kentte
annesiz bir çocuğun ilk kışı ömür
nerde nasıl olursam olayım üşüyorum
yorulmam hiç...

ağırlaşır gökyüzü
özgürlüğe sevdayı taşımak zorlaşır
gene de en güzelidir
ayakta gülümsemek zorbalığına bencilliğin
bedeli yalnızlıktır
kuşları maviye kir gibi görmemenin
zorun gerekçesindeyim
sanki dünya barikatıydı kötünün
ama aklımda tarih vardı
yanımda dün
yüreğimde adresi bütün ütopyaların
dünya barikatını aşıp
gülüşün olacağım sevgilim
tülü aralanacak gülü bölüşmenin
gerekirse öleceğim...


kağan işçen...