Adı Yok

[kaaniscen]

aramızdaki şiirin adı yok
belki çünküsüz bir akşamdan yoksunduk
çok çok bakışlarımıza uymayan gölgelerde
birleşti çizgilerimiz...


rüyasız sokak kuşlarının
sabah telaşlarına birlikte uyanacağız
ayrı ayrı anlamlarda buruk
yalnızlığın gövdesine sokuldukça
kış yağmuruna ürkek
güzelliğine bakmaya yetmeyince gözlerim
bakışlarıma acıyorum
sadece gözyaşlarıma olsun
gelir misin demiyorum
demeyeceğim...


yorumsuz
saçlarını izledim
aynı anda
o andan daha çok
seninle hiçbir anımızın adı yok
seslerimiz yüreklerimize mahçup
birbirimize hayat kadar uzağız...


uzaklıkla hayat arasında
yeni bir alfabe kadar güzelken nefes alışın
taze gül dalı kadar ince
tebessümünle noktalıyorum umutsuzluğu
seni imlasız seviyorum...

geceye bile sustum
yıldızlar yorgun
üstelik kaldırımlar yollara üşengeç
aramızdaki korkunun adı yok...


adsız kalan yanlarımıza sarılıp
ikimizin yerine üşümek istiyorum
belki ömrüm gibi yarım bir uykuya dalıp
tamamlarım kalan sensizliğimi
sana anlatamadığımı
kendimdeki sana anlatınca kızma bana
seni kendimden çok seviyorum...



kağan işçen...