Ağladı Turuncu

[kaaniscen]

Ağladı Turuncu

duman duman öldük cigaramızda ağladı turuncu
parmaklıklar şaşkın ömre hayret düştü zil zurna
kemane sesli gülümserlikle aldırmazdık duvar küflerine
başucumuzda zulümse zulüm sonbaharda da ıslandık biz
sırılsıklam siyahlarımıza bürünmedik mi bir turna vurulduğunda
eksik oldu mu hiç avlumuzdan bir tas su bir güvercin sesi

yar ya ala gözlü oldu ya ala bir şafakta üçüncü mevki
tren türküleriyle zeytin ekmektir kırk bir parça kumanyamız
sevdadır deyip geçmek olmasaydı yiğitlik olur muydu hiç
gönül yar gurbetinde vatan bilmiş ölümü ne gam gönül bu
sevda için biri iki etmez
ve çöl olmasaydı mecnun olur muydu hiç
çöl olmasaydı mecnun olur muydu hiç

ağladı turuncu
biter mi ki kahpelik
arşa değer gözlerimizin tuzu
kimin yeri bolarır ki tuttuğumuz dal değil
eğilmez bükülmez tunçtur tunç
yürek ne ranza dinler ne dört başı mamur bir yalnızlık
ve kar olmasaydı yol olur muydu hiç
kar olmasaydı yol olur muydu hiç

harfler of çekerse işimiz iş demektir
vakitsizlik binbir pür telaş
pirler piri bir karşılıksızlık sürer demini
içerden içerden kanar yürek
süreksizlik
ağlar turuncu
çocuklaşmasak kaldıramayız bu oyunun yükünü
içeriğini arar ölüm
ayrılık
döngüsünü kendisine saplayan kahır
suyun rengi bulanık
ağlar turuncu
yarin mendili kınalı demektir
ve var olmasa yok olur muydu hiç
var olmasa yok olur muydu hiç