Ağlamıyorum Unutkanlığına

Ağlamıyorum Unutkanlığına
kar lapalığıydı saçlarımda tomurcuklaşan
tok sesli bir ümit acısı
siluetinle geçen bir liseli günbatımı
yandan ayrık jölelerine daldığım soğuk
kış gecelerini özleyerek
sana hayıflanıyorum...
bisküvit kırıntılarından arta kalan
anı parçacıklarının arasından çıkıp
gelmeyeceksin asla
ağlamıyorum unutkanlığına
koşup koşup soba başlarına
şarkımıza rengini veren ayrılığımsın sen
gün batımına duyarlı
ölümsüzlüğüm benim...

yollar hep buz tutmuş
içim çığ
ama sen ağırlaşan sarı ışıkların ardından
bakışlarıma açılan gölgelerin heyamolası
eve dönüş hüzünlerimin ilk akşam ağrısı
kestane kokulu uykularımın mutluluk içeriği
mavi ve kırmızı bir avuç içi
okul bahçeli bir serçe mahzunluğu
sana bağırıyorum
kar kokulu yanağını gene siliyor musun
kıyamam kirpiklerinin yumuk haline
ağlamıyorum unutkanlığına
ellerimi bıraktığın yerde kaldım...

kırşehir yalnızdı
üşengeç ve akşama doğrulu
sereserpe bir yalnızlıktı
siyah konulu bir şiirdi sanki soluğum
soluğumda yokluğun
cahil heyecanlarına tutsakken
caddelere şubat ıslağı dört kolla sarılışım
hangi kitaba sarılsam konuşurdu erken gidişin
çok erken...
ve içimdeki çocuğu büyütmeden gittin
ağlamıyorum
ağlamayacağım unutkanlığına
üstelik her penceredeki esmer gölgeyi
sen sanırken imkansızlık ıslığım
ıslık bile çalmayacağım
müzmin yalnızlığına ağaçların...

muhabbet kuşlarımın sabah kalkışmasıydın
bölük pörçük irkilişlerime
masum kanatlarıyla kar vuruken
açlığına göz yaşlarımın
hasır şapkamın içinde sakladığım
cep harçlığımdın
merdiven basamaklarında bir ilk öpüş burukluğu...

sen anımsadıkların kadar yaşıyorsun
ben unuttuklarım kadar ölüyorum artık
kırşehir şubat gecelerine çaresiz
ve yalnızlık öyle bir yalnız ki
yankısız uçurumlar kadar zavallıyız
kar sessizliğimin korkusu
ağlamıyorum unutkanlığına
ağlamayacağım
uykularımda bile
gelmeyeceğim oyunununa
kurnaz düşlerimin
sızılı bir dirençle
seveceğim seni...

Kağan İşçen