Akasya Düşlü

Akasya Düşlü

söz tükendi
şarkılar ilk günlerine uzak
ve ben
bol yıldızlı gecelerle karanlığı paylaşan
incir ağacıyla anımsıyorum
çocukluğumun yaz akşamlarını

birlikte bir akasya bile düşleyerek
çoğaltabilirdik gölgelerimizi
mutlulukları ertelenmiş
temmuz ve ağustoslara
kemane yaparak saçlarımızı

başlangıçlar yorgunu olmalı her aşk
abartının sıradanlaşması
güneşle dalga geçerken yolculuklar
ve yine zaman pususunu atarken
ara müziğine aptalca uzaklaşmaların

akılsız susmalar avcısı bir şair
bağırır orta yerinde puslu sevişmelerin
ölmelerin gündemsizliği sarhoşlaşır
yanağında dudağı kağan işçen'in
isimsiz çiçekler kadar sade bakışlı
toprağı seni düşlemeye içlice alışkın
ışkın filizi saçlarına çit parmakları
kırmasın diye hiçbir üzüntü
elmacıklarının pürüzsüz gülüşünü

anımsamalarının son atıştırması
ben olacacağım
kendiliğinden
bir sağanak
öylesine
ki
bir bana gelince bitmeyecek söz
diğer bütün sözler bitecek
ölüme ara verir gibi itirazsız
bana olanı hep sakladığın gibi
itirafsız...

Kağan İşçen

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir