Alabildiğine Rastgele

cıvıltılarıyla paramparça ederlerdi
uzaklığı süreklileştiren yabancılaşmayı
kalbimde sitemsizce taşıdığım
ölü kuş sürüleri suretleri...

ve kırılgan bir düş sonrası huysuzluğuyla geçti ömür
gülüşlerimi yutan zamanın uzunluğuna rağmen
yalın nefesimin buğusuyla besledim
alabildiğine rastgele sevmeyi
bütün gidilecek anlara hazırlanmak için...

ıssızlığıma fazla gölgeler
aklımdaki inlerine çekilince
o piç karanlıkta
yalnızlığın ölümle zifafı başlar belki
tümüyle ayak seslerinin anlamı değişir
aşkınlık aşka kayıtsız
ve hayat soframda ayrılık katıksızken
ben bana rağmenim
sen zaten yokmuşsun...

kağan işçen...