Ara Sokaklı İkindi

üzerimdeki bahar kırgınlığıyla
kanarken hicran damla damla gözlerimde
portakal çiçeklerine tutunur
iç yaralarım
sen bakışlarını paylaş
yeter
kalbim duracağı yeri bilir
ve hiç üzülme...

gönül sofrandan sunduğun
son gençlik umutların
damarlarımda sesinle akar
kalbim her attığında
içimde kahkahaların yükselir
uykularımın arası
esirdir gülüşlerine
ve sen
geceye benzeyen gözlerin
yıldızsız kaldığında
anlayacaksın karanlığımı
ağlayacaksın...

toprağıma tutun
rüzgarımı dinle
kanamadığın sularımda ara
iç yangınlarına şefkatimi
zamanım senin
sonsuzluğum sensin
bütün yolların bittiği noktada
yorulmaz insan
bozkır kokulu bir
sevmek ve sevilmek utkusuyla
süresiz yeşerir hayat
güzelliğine akıl erdiremesem de
sensiz yorumlamadım hiç
mutluluğun ara sokaklı ikindisini...

bundan sonrası diye bir şey yok
seni değişik biçimlerde sevmek diye
bir şey var...

ara sokaklı ikindide bir balkon
balkona açılan bir kapı
sokakta çocuk sesleri eksik
odamda sen eksiksin
ağaç hışırtılarına sığınıyorum
kim olursa olsun
söylenecek ilk söze tavım
seni anlatmalıyım...

akşamı geçkin bir soğuktayım
üstüm başım kirli
erken eskidim
hastalıklı bir ışıkta oturuyorum
evlerin içi damıtılmış usta mutsuzluklarda
ara sokaklı ikindiye çok uzağım
yaşanamamış sevdalara
bir öykü uydurmakla meşgul yalnızlığım
adsız adreslere şiir yazmakla
ve ara sokaklı ikindiyi
herkesler bilsin anlasın diye
son nefesimde bile
haykıracağım
biçilecek ilk kefene razıyım
sana anlatmalıyım...

kağan işçen...