Armonika

[MezarKabul]

Anlamıyorsun beni Armonika,
Sesin öyle güzel ki...
Kıpırdanıyor içimde sebepsiz çocuk tırtıllar,
Pırpır ederken içim Armonika;
Terden sonra kuru kalmış ellerime,
Sığdıramıyorum seni...

Sen giderken yeni tınılara Armonika,
Ben notalarındayım hüznün...

Öyle uzaksın ki Armonika,
Ne bir kelam, ne bir selam,
Dolanıp duruyorum harabe kuytularında ölümün...

Sen metal bir parçasın Armonika,
Betonların başkentleri arasında...
Uzaktan özledikçe nefes saatlerini,
Zaman karıştıyor aklımın ucunu...

Beni al yanına Armonika,
Öyle özledim ki seni;
Özlemeyi sana benzettim,
Özlenmeyi bilmeden...

Sen anla beni Armonika,
Sen anlamazsan beni;
Karanlık bir oda da yalnız kalıp ağladığında,
Karşına çıkamam...
Hiç ummadığın bir anda,
Yerin yedi kat altında,
Tesadüfen de olsa,
Gözlerine bakamam...

' İzahımdır yalnızca basit olan Armonika,
Sen lütfen lugatınla anla beni... '

Anla beni Armonika...
Susuyorsam, bu sesinin güzelliğinden...
Selam, kelam yoksa benden,
Düşüyorumdur omzumdan ayaklarıma...

Şimdilik hoşçakal Armonika...
Bekleyeceğim seni,
Arsız olacağım belki gözünde zamanın,
Yine de bekleyeceğim seni...
Şimdilik hoşçakal anıların tınılarıyla, Armonika...

Armonika

20 Haziran 2008 Cuma

04:48

Erhan Önder

[SERAPben]

''Özlemeyi sana benzettim,
Özlenmeyi bilmeden...''

Güzel bir şiirdi, yüreğine sağlık Erhan.

[nurayk]

ruhun son heyecanı..

En unutulmuş anlarda varlığın habercisiyle irkilmek.

Benlikle yaşam arasındaki bütün köprüleri yakıp beynin derinlerinde kayboluş. Ya da kendini buluş..
Sürprizsizliği alışkanlık yapmış sahte olaylar zincirli yaşam denilende afallamalar.

Evet, daha çok soru sormaya, çoğunda cevapları bulamamanın çekiciliğine kapılıp anlık mutluluklarda sorgulayışların ne olursa olsun doruklarda yaşanması.

Tam kaçmaya karar vermişken kendinden kaçamayacağını en güçlü tezlerle kanıtlamaya çalışırcasına ‘bir dış neden eşliğinde yaşanan iç ürpertisi..

Her akla gelişte (akıldan çıkıp çıkmadığını sorgulatırcasına) mantık denilenin yok olmasına içtenlikle izin veriyor olmak.

Kısa bir kendini dinleme dönemi.. Ve artık dinlenmek istenenin kendin olmadığını fark edişler..

Ne olduğunu anlamaya çalışmadan oyuna devam etmenin iyiden iyiye hoşa gitmeye başladığı anlar.
Uzun zamandır yazmıyor olmanın ürkekliğinde , aslında hiçbir şeyin değişmediğine işaret olurcasına bitmiyor yine bir yazı.Bitirilemiyor tarafımdan.Bir sürü şey gibi..Kelimelere isim takmak gibi bu da zor.

Kendine bir yer bulmanın arayışlarında belki de başka birine yer verebilecek kadar hazır hissedişin garip sarhoşluğunda , ‘içki’nin başkaldırılarımızı rendeleyip ortak aşka dönüştürmesinden doğma neş’eyle.. hoş geldin. - yazılanlar hissedilenler veya yaşananlardır.. aynı zamanda onlar hayal ve kurgudur da. çünkü onlar ben’im. .