Avlusu Güzde

aramızda anadolu varsa
kıyamadığım olur kirpiklerin göğe kalkışı
boşa maviye uzanmaz hiçbir anı artığı
ve tenime dar gelir yeryüzü
bu yaşama gerekçesinde yoksa rivayetin
caddelere adım adım bölüştürürken umutlarımı
düşer sensizliğe giden yöne son adımım
ilk sözcükten bu yana seni arayan her dudağın
hesabını sormak için
ağlarım...

her şeyin arasında kalıyorum
köşesiz bir adreste soluğunun bin rengi
avlusu güzde bir dinginlik gibi yarı uykulu
ve kanatsız kuşlar uyuşuk ağaçlarla fısıldaşır
gündüz düşlerimde
iki ayrı ömürle beklerim sesleneceğin anı
seni değil
anı
seni sırf senin için
beklerim...

gözbebeklerimde umudumun ömrü yarım
siyahıma seslenirsen
sana yeniden doğmaya and içmiş beyazım
pazarların nazsız yalın içtenliklerine doğru
düşlerimin arasında paramparça bir ay ışığıyla
şifa niyetine ölmeye hazırım
ayak parmaklarının uçları yeter gömülmeme
toprağın sınıfsız ve sınırsız tadından öte
ağzının kenarından adımı geçir
bir daha hiç gelmemek için de olsa
gelirim...

kağan işçen...