Ay Elimden

[kaaniscen]

Ay Elimden

kederin noktası yok yüzü hayalsiz
heyecanım tozlu köy yolu
bil ki bu vefa ardından düşmeyecek
gökyüzü ayrılışımız gibi harfsiz
çalkantım kırpışındı beni aklından
ay kurtuldu elimden...

üzerimdeki titreme artık amaçsız
saatler ömrüme ayak bağı
uzaklığına çağlar atladım
uzatma yarim aydınlat şu son öpücüğümü
her yer uyur ama uyumaz düşmanımız
şu meşhur vefalımız ayrılık
geceyse onun kirpiklerimize doluşan gölgesi
ay kurtulamaz elimden...

sanki akşamlar bana aşık bende
sendeyse her şeyin sonu bir gündüzlük bulutu
misalleri çoğalır ölümlere ağlayışımızın
yanımdaykenki gülüşüne kara perdeler çekik
koyu kahve rengi gözlüm
gönül mahallemin en güzel kızı
içimi alıp giden hüzünde iki yitik umut
sokak lambalı bu kahırda bilsen
nasıl âmâ bir karanlık
ay belki kurtulur
belki kurtulamaz elimden...


Kağan İşçen