Ayran Gönüllü

[kaaniscen]

kül tükendi
yanmak nasıldı unuttum
yedi dağı aşmışım
yaz sanki boşa gitti
tutar sıkılmayı da özlerim şimdi
her şey en başa dönsün ısrarıyla
her şeyin en başını zedelerim
eylül saçlarına benzesin istiyorum...

sadece adana sesimi duydu
portakal kokularıyla emzirdi acımı
derinlerde koşmak çok zor
bir aşkın halatıyla
tutunduğum ilkyazın bakışısın
yeşil seslim...

ayran gönüllü yarım esrik
ilk gençlik
üzerime uymuyordu ve hiçbir alışılageldik
derinlik
yağmurun gölgesine sığınışımın sığırcığı
çay kokusuyla mağrur birebirdik
ilk gençlik
tatlı parmaklarından başlayan hayattı
şiirlerle yanımda adana
güneş kuşum...

soluksuz gözlerimi öksüz rüzgarlar silerdi
tersine uzaklar ağlardı kendi uzaklıklarına
gitmelerini not alırdım
o kadar ki temiz ve tam olmalıydı
mimikleri ağlamaklılığımın
aslında o zaman da anlıyordum
dişli geçen kışlardaki
koyu hummalı ürpertideki ince tonun
anlamsızlık imasını
ateşinle yanyana
yaprakları aydınlık sarmaşığım...

ben senin yaşamadıklarında erken
yaşadıklarında geç
ben senin yaşamadıklarında hep
yaşadıklarında hiç
ben senin erkenlerinde hiç
geçlerinde hep
ben senin değilim...

olur ya güz yoğunlukları kapıdayken
çıka gelirsin diye korkuyorum
giden ilkyazımdın
gelen güzüm olma...

bulvar boylu bir anıydık
ama yönlerimiz ayrı
ben senin biten sözündüm
sen benim yiten özüm
sonlarımız ayrı...





kağan işçen...