Ayrılık Mümkün

[kaaniscen]

içimden yokuşlar yürümek geçer
kirli bir arada kalmak duygusunda atlı
boşa giden bir bardak sudan sonra
ölmek istemek sıkısı gibi
seni bulamamak...

güneşi alalım aramıza
aramızdaki aydınlık
örtsün üstünü ayrılığımızın
aynı ayrılıkta
gölge korkularından boşa düşerek
kokusu çıkmadan
kör çıkmazın
ve bir daha deneyerek
provasız özgünlüğümüzü
zamanı zamansızlaştırmakta...

ikindi yağmurlu gül yine
yine uykuyla ölümü karıştırınca
kitabın üzerinde irkilsin çocukluğum
ve demek ağlarsa ağlasın martı demeden de
ayrılık mümkün
ihtiyar mat ağaçlar
eski mahallelerle bir gelir aklıma
sen ayrılıkla
nedensiz bir ölümde sade
oturduğu yerden sevecek tanrı
bu beklentisizliğimi...

savaşlar kırar çocukları
bir kadın aç bırakılır
bir adam onurundan yaralanır
çamaşırlar toplanmadan balkonlardan
hasta bedenler düşer yollara
kırık saksılarda düşlerim kanar
sen hep bir adım öteden yürürsün
hani ayrılığın unutulduğu anlardır
umudum kırmızıyla maviyi ayırd etmez
dünya bir işçi şehri olur
kötülüğü kalmaz hayatın
ayrılık uzlaşır kahkahayla...

kağan işçen...