Beklemeyi Beklemek İstasyonu

[kaaniscen]

Beklemeyi Beklemek İstasyonu

unutkanlığımdan trenler geçer
bütün vagonlarında adsızlığın
beklemeyi beklemek yiter
saatleri silerim defterimden
düşüncem sığmaz zamana
özlemeyi bilmeden
uzaklar bile küser ellerime
ellerim sensizliğe layık değil
kanatmazsa ala bir kuşluk vakti
gözlerimi

beklemeyi bekleyerek
akladım ölümü
kendini sensiz bıraktığını bile bile
söyleme kimseye ardından nasıl baktığımı
bu istasyonda unutkanlık
aşka alıcı gözlü bakan bir hayat kadar uzun mu uzun
seni unutmayı unuttum
selvi boylu bir ikindiye harcadım tüm ömrümü
hangi göğün son kırlangıcıysan gel artık
iklimlerim hayta serçelerle sevişmeyi unuttu
ben seni unutmayı
dünya unutsa da geçmiş zaman hasatlarını

kış pazarlarının çocuk sıkıntıları yok artık
seni unutmaktan yana ne varsa tuz buz
sesimi uzun soluklu bir türküye davet ediyorsun
aşka aç bir harami edasıyla ünlüyorum dağlara
adsızlığını
beklemeyi beklemek istasyonunda
seni unutmayı unuttum
baharı hapsetmemek için
sensiz çiçeklenişine evrenin
noksansız bir noktasızlık bu
sesimdeki kedere acıyorum
anımsattığı için seni unutmayı unuttuğumu
yokluğunda boşluğunun...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir

[sehrikalp]

beklemeyi beklemek istasyonunda
seni unutmayı unuttum
baharı hapsetmemek için
sensiz çiçeklenişine evrenin
noksansız bir noktasızlık bu
sesimdeki kedere acıyorum
anımsattığı için seni unutmayı unuttuğumu
yokluğunda boşluğunun...


Şiirlerinizi okurken ben kendi sesimdeki kedere seviniyorum. Daha da dibi var hayatın ve aşkın. Oraya çağırıyor bu dizeler beni. Sualsiz düşüyorum karanlık kuyusuna sözcüklerin.