Ben Herkes ve Hiçkimse

[kaaniscen]

Ben Herkes ve Hiçkimse

kimseyi bulamadım
eli açık bir sonbahardı
yaprakları saçların sandım
sözcükler aradım ağaçların arasında
üşümek böyle öğrenilirmiş demek
ah sokağa bakan pencere yanım
yarınım sen misin?
bugünümden sevda perdeleri çeken
gözlerimin gazel halli duyarlığına

herkesi anlayamadım
gözü kapalı bir kasırgada
toz rengi sabahlara
pay etmekten yüreğimi
benim
ayrılık şarkılı herkesimdin
dudağımdaki uçuk
gömleğimin yakasındaki kir
şose düşkünü çaylaklığımdın
dutlu kahvehanedeki
önü aydınlık hüznüm...
cam yeşili bir yolculukta
kaldı aklım
dünüme acı çiçekleri eken
bügünüm sen misin?


hiçkimseliliği aşamamış
bir cumartesi sabahının saftirik saflığında
çocuklarla parklarda dolaştık
hediyelik ucuz eşyalara baktık
aklımızda hiçbir şey olmadan
uzun uzadıya bir yola vuran günün ilk ışığının
nazına edasına aldırmadan

ve bensiz...ve sensiz...:

bana çizdiğin resme daldım...gittim...
gidiyorum da aklı selim bir uğurlamayla
kuruntusuz ölebilirim artık...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.