bır mızah dergisinde olduğu gibi biz de kendımızle ilgili küçük tıksıntıcıklerı,ayrıntıları yazsak,başımıza gelen olaylara bakış açımızı anlatsak??yanı şunun gibi uzun yol yolculuklarında yanımda orturan teyzenınbenle konuşmak için elınden gelenı yapmasından tıksınırım,ya da bakkala girip bişey aldığımda bakkalın elımdekıne bakıp bnım dayımın kızıda çalıyor onu demesınden tıksınırım.banane kı senın dayının kızından.o durumda ne dıyebeılırm ki??-aa öyle mı çok hoş,keman iyidir evet iyidir'diyip kendımı can havlıyle dışarı atıyorum.ya da bir grubu çok beğenmişsindir.acayıp harıka gelır şarkıları ve senın için değerlı olan bırıne dınletıp nasıl sence dersın büyük umutla.tabı şöyle bır cevap beklersın:heyy b u da ne?? ben nerdeymişim bu güne kadar hadı hemen bana da alalım bundan.ve çıkıp zevkten dört köşe olmuş halde muzık markete gidip..ama hiç bir zaman böyle olmaz beğenmezler falan.nedense o anda o kadar üzülüyorum ki,sankı beğenmek zorundaymış gibi istem dışı bır şekılde 'ya sen şimdi tam dınleyemedın ben sana vereyım bunu evde de dınle sessizlikte' falan dıyorum.neden dıyorum??bılmıyorum,mesela bır de mutluluk örneği,bir erekek arkadasım bana gelıp de kız arkadasını çok sevdiğini anlatsa o kadar mutlu oluyorum ki,sankı dunyalar benım oluyor,hatta hoşlandığım çocuğa sırf o mutlu olsun dıye onun sevdiği kızı ayarlamıştım,gelıp bana anlatıyordu teşekkür falan edıyordu aralarını yaptığım için.öyle bır durumda bıle çöok sevıyorum onu dediğinde ben şapşal gibi mutlu oluyordum.çok mu safım ben ya.neyse çok yazdım,söz sizde, siz??(ana haber bultenı olayı)
radyoda şarkı istedıkten sonra benım ıstediğim şarkının çalınmasına bayılıyorum.sankı o an o sarkı gerçekten benimmiş gibi oluyor.sankı sadece bana çalınıyomuş gibi.hele de bır arkadasıma yolladıysam o şarkı artık benım için çok özel oluyoraynı sarkı bılgısayarımda olsa da cd si de olsa radyodan dınlemek ayrı bırşey sankı.daha bı sahıpleneıcı ortam oluyor ayrıca içerde çekırdek çıtlatıyor bıle olsam kapım çalınmadan girilirse kıyamet kopartırımçne yapayım ben buyum...
beğenmezler falan.nedense o anda o kadar üzülüyorum ki,sankı beğenmek zorundaymış gibi istem dışı bır şekılde 'ya sen şimdi tam dınleyemedın ben sana vereyım bunu evde de dınle sessizlikte' falan dıyorum.neden dıyorum??bılmıyorum,mesela bır de mutluluk örneği,bir erekek arkadasım bana gelıp de kız arkadasını çok sevdiğini anlatsa o kadar mutlu oluyorum ki,sankı dunyalar benım oluyor,hatta hoşlandığım çocuğa sırf o mutlu olsun dıye onun sevdiği kızı ayarlamıştım,gelıp bana anlatıyordu teşekkür falan edıyordu aralarını yaptığım için.öyle bır durumda bıle çöok sevıyorum onu dediğinde ben şapşal gibi mutlu oluyordum.çok mu safım ben ya.neyse çok yazdım,söz sizde, siz??(ana haber bultenı olayı) 
ayrıca içerde çekırdek çıtlatıyor bıle olsam kapım çalınmadan girilirse kıyamet kopartırımçne yapayım ben buyum...
ama ben kendını tanımlarmısın demedım ki.sevdiğin yada tıksındığin olayları sordum.sen gene uykusuzsun heralde 
insanların delirme anları hoşuma gidiyor tamam oldu mu
çok özür dilerim ya. kırmak istemedim