Beni En Çok Özleyen

[kaaniscen]

Beni En Çok Özleyen
sözüm yok kanılarına
yolum değişik dağınığım
anım anımı tutmaz artık
kararsızlığındaki gelincik
o ben değilim
sende birleşeceğim güne aşığım ben
çünkü
çünkü kır yeşili kokulu saçlarındayım
taze seher serinliği nefesinde
koyu kahve acısı gözlerinde
açık yeşil sıradışılığımla
en çok ben yaşıyorum
en az ölüm kadar meşru

ve başlangıçsız bir aykırılıkta
şüphelerini ele alacağım
beni iteklediğin uçurumların hatırına
hiçbir dalına tutunmayacağım
yorumsuzluğunun
unutmanı unutacağım
zamanın ayrık otları gibi
gözlerimin içine düşüşünü
en az alıcı kuşlar kadar haylaz
en çok uykularımdaki kadar soğuk

sarı şeker tatlısı hüzünlerle
içime kapandığım ikindilerimi al
pencerelerinin görüş mesafesine
uçsuz bucaksız güzelliğine bambaşka yaklaşsın
yokluğunun bile üzerine titreyen ürperişlerim
inan güneş ilk defa bu kadar kıskanç olacak
ölüm öylesine özenle uzak
ve zaman kıyamayacak ayrılış anlarımıza
sözcüklerim güvercin öpüşleriyle konunca gözlerinin
beni en çok özleyen haline...


Kağan İşçen