Bir Ömrüm Kaldı Ceplerimde

hasta akşamlarda korkardım ay ışığından
arardım annemi ateşler içinde buz gibi bir bardak su
alnıma mı dokunur ellerin anne yoksa yalnızlığın gölgesi mi
dalga kıranlarım yok artık denizlerim hırçın hayalsiz donuk
hiçbirşeye ağlamam annemin kırık sesini duyduğumu saymazsam
tınmam ölümden geride şiirlerim yoksulluğumla zengin öykülü
yalanlarımı bitirdim çocukluğumda bulutsa bulut gülüşse gülüş
son yıllarımı sadece seni düşünmekle geçirdim
ekmeği ve suyu bıraktım ellerimden öncelik sıramdın
yakın değilim hiçbirşeye sınamadım kendimi uzaklığınla hiçbir zaman
sütbeyaz temmuz akşamlarında kömür karası düşlere daldım seni düşünmek için
rakı içtim ağladım durup dururken
ilk defa dinledim sezen aksu'yu küçüğüm şarkısını
kimseyi bulamadım ayrılık filmleri izledim
seni koydum hep kadın kahramanın yerine
bense dünya yıkılsa haklı gözüyaşlı romantik oğlan havalarında

hayıflanır gibi şimdi ağaçlar
yağmurlarımı biriktiremedim
harcadım bol keseden neyim varsa
bir ömrüm kaldı ceplerimde

kağan işçen...