Bütün Anlarım Beni Terk Etti

[kaaniscen]

duraksız bakıyorum uzağın kırıntısına da
yeni konularla yorumluyorum ayrılığı
bu ara zamana bir ad düşünüyorum
tınmıyorum hiçbir yabancılığa
karanlık da kirlendi üstelik
kaybedecek bir şiirim kalmadı
soğuk odalı evleri de özlüyorum artık
eski müzik albümlerini geçirerek aklımdan
sabah pidesi buğusuna dökülen bir hüzünle
geldiğim noktaya şaşkın
anladım
ölüm ya da sensizlik değilmiş korktuğum
kimsesizi olmakmış herkesin
portakal bahçesi anılı kışlardan sonra...

sıcak bir akşam bulutuna sarılırken öfkem
bana ille yağmur demeden bir gün yaşatsan
terli yalnızlıklardan sonra yorulmazdı düşlerim
ve zamanla sırt sırta versem uykusuz
hiçbir çiçeği ezdirmem
boş kalmasın diye hiçbir gülüşün
taze bir kırlangıç uçuşu mevsimlenirdi sonumuzda
göğün hasta anlarını unutmak adına
çocukluğumuzdaki yazları paylaşırdık
sınırları kimliksiz ufuklardan alarak bakışlarımızı
ve yokluğunda
her anımı bir önceki anıma yabancı bir göç bildim
bütün anlarım beni terk etti
kendimi o kadar ki iyi anladım
ölümden ya da sensizlikten değilmiş korkum
herkesi olmakmış kimsesizliğin
yanyana ağlanılmış denizsiz öykülerden sonra...



kağan işçen...