Cam Güzeli

[kaaniscen]

bütün belirsizliğin ağzı açık
sözcüklere baş eğdiren
kınsızlığı düşüncelerimin
canımın yalnızlığı
ölüme yansız
ve sokağımın beni bilmeyen evleri
uykuya dalınca
koşup giderim eflatun uçurumlara
sensizliğin tadı değişir
en azından
bir son umut türküsü
büyür penceremin kenarında
cam güzeli...

sanki en çok gece
seyrine daldığımız aysız
ilk hecesi bahara kırık
dargınlığımız
masamın üzerinde yağmursuzken yaprağın
gözlerimde şaha kalkan
yokluğun iki ayrı sonsuz
susuzluğu acının
yangın ortasında iki mahzun çocuk
gözlerim sana kanar
sen gözyaşlarımla sabaha aç
ve karanlığın yanağında
zamansız bir deprem büyür
cam güzeli...


uykularım pembe gidişlere öykünür
ayrılık provalarıyla oyalanır mevsim
hangi sona hazırlansam
bakışlarımın buğusunda
boşluğunun lekesi kalır
kaldırımların ayak seslerini unuttuğu
intihar gibi yoğun bir şaşkınlıktır
yıldız kanatlı yaprağından
zifiri korkularıma
aydınlık bir hayat taşıdığımdır
içimdeki salıncağın iplerinde
arsız bir imkansızlık sızısı gülüşür durur
sonranın tılsımı söner
uzaklığın yüreğimin ortasına
evren büyüklüğünde bir gölge gibi sokulur
ıssızlığımın toprağında
şarkılı bir ömür büyür
cam güzeli...




kağan işçen...