çizdin beni
anlaşılır değilim
bakışlarınla anılır şiirlerim
uyruğum seni sevmek
bir umuda canan olmaktı hep önceliğim
ama aynı anda
ölüme eğilimli bir beklentiye kurban
hiçbir durağımı bilmedim
ama bileceğim son yolculuğumu
buysa
içimdeki en rezil eksiklik duygusu
sağırlaştığım serin uykuda
ellerim mendil olmalı göğün gözlerine
hınzır bir uzaklığı hep aklımda tutup
imkansızlığının uzatma dakikalarında
kafam karışık kaldığım gitmişliğinde
belki de gerçek değilim
çizdin beni
anlaşılır değilim
ne zaman biraz soluklanayım desem
yalnız ikimize özgüdür kış
orantısız bir heykel idim artık
orantısız ve arabesk
aşkındır buralar
bir aralar öğle sonraları
kimse gençliğini keşfetmden
aşka hazırlığımı elbise yaparak
kız çocuğuma
öldür beni
bu bir sana yakışır
ölüm de aynı senin gibi
göstermelik bir aşktır
çocuklukta yağmura kahramanlık gibi
sonbaharın sesi kısık
ve ne kadar bozguna uğrarsa uğrasın zaman
ölümü andırıyor hayat
sadece sensiz
mutlu olmaya çalışarak...
çiz beni
anlaşılır olmamalıyım...
Kağan İşçen