Düş Öncesi Sıkıntı

[kaaniscen]

arada kalır gitmek de
düş öncesi sıkıntılardan ötede durur
el ele iki yakalanma sonrasına unutkan
ve
güneş bir sokağın sessizliğine eş
sensizliğime yakıştır beni
yoksunluğumun üzerini örtmeden
yalnızlığıma rüzgarını iliştir
soluk soluğa yorgun argınken akşamın ömrü
soğuk ikliminde bütün bir gidişin
ve
her sabah ilk bakışına susarsa sussun
son aydınlığın da adındır ömrü
aklımda yağmur gibi zamansız gelişin
gidişi en erken geçim benim
mevsimler üstü tanıksız sıkıntım
alıp başımın altına koyuyorum yeryüzünü
gökyüzünü çekerek mahçupluğuma
rüyalarımda incinmesin diye yokluğun
geceyi de utandırmıyorum
uyanmak istemiyorum...



kağan işçen...