Gönül Kemanı

seni sevmek yetmiyordu göğe bakmama
seninle paylaşmalıydık gölgesini bulutların
kavak ağaçlarının hışırtısı olmalıydı yatak odamız
duraklarımız meraklı gözlerle eve gidişimizi gözlerken
bütün yakın anlamların son yolcusu biz olmalıydık
iç çekişimizin uzaklarındaki toprak yüzlü çarşılarında dolaşabilmek için
aşk pişmanlığının…saçlarını aramak gibi uykusuz yılışıklığında
ölüm korkusunun…sus…sakın söyleme…yanındayım da zaten
beni özlemeye hazırlanışının…

kusursuz ışıltılı günlerim olmadı kısır kavuşmalarda
soğuk havalarda hep sevinçli gülüşmek
camları hohlayıp ismini yazmaktı buharına içimin
ellerimin çatlağından sızan yalın bir sızıydı
okşayamamak saçlarının tel tel her şarkısını
saçının her telini çektim kalbimin burgusuna
bir gönül kemanı bu
hayatın anlamına dair besteler yaptım
damarlarımda kanımın akışıyla bir
tınısında yüreğimin ve yüreğinin sesi
tüm seslere bıraktığım bir vasiyet oluyor şarkım
bütün çıtırtılar
yüreğimin senin için atışının tonuna özeniyor
bilmiyorsun
sesinin pişmanlığıyla ulaş yalnızlığıma
seni anlarım
bana seslenişinden ilham alsın göç zamanlı kuşlar
hiçbir çığlık ağlatmasın göğü bir daha

kahkahalı bir anımız yok şakası karlı ama sımsıcak
yokluğunu ezberlemişken acılarımın bozyapı
eksik iki parçasında gözlerinin yumuk hali
kalbimin burgularıyla gerdiğim saç tellerinde
yaprakları dökük bir ağacın dallarının acı hışırtısı
ve rüzgar çilesini sesimizin birleşmesine saklamış sanki
merhametiyle alır savurur kalbimin saçlarından aldığı nağmeyi
kapılar ardımızdan ayrılık büyütse de hınca hınç
sesin büyüyecek sesimde
ölüm ıssızlığının yüreği duracak
biz yaşayacağız sevgilim...

Kağan İşçen