Güneş Tüm Ömrüme Temmuz

son adımımı attığım andasın
sorgusuzca buğulu akşam pencerelerinde
halsizce sararıp solduğum bu kuş uykusu
sobalar ev içlerine küstahken üstelik
üstelik gözlerimdeki fer damlacığı bulanıkken
uzak musonları yanağıma taşıyan düşlerle bir
gideceğim...

krallar gibi ağırlardım
bacaların yıldızlarla mahzun öpüştüğünü
her köşesini sensizliğin çalardım samanyolundan
hırsızlama daldığım zamanda bir sensizdi lakabım
duvarlar aşınık denizler katedik sorular meraksız
ama yine de kavşaksız
sağanağında avunur durur
içimdeki çöller
kırsal esinlerle kalmıyorum
ardından susuyorum da her ilkyazın
konuşacağım...

eski susuzlukları unuttum
yokluğuna uzanan bir yokuşta
güneş tüm ömrüme temmuzdu
aklımda kıvrım kıvrım bir sevda döngüsü
sonu gelmeyen bir beklemenin üzerinden haylice
sesim şehirden kopuk
tadım kalabalıktan
rengim açık bir kapıdan
şapşalca inanıyorum hâlâ karşıki yola
inanacağım...

kağan işçen...