Hansız Bakardık Yıldızlara

Hansız Bakardık Yıldızlara
hansız bakardık yıldızlara
yakamozlara uzak kuğu boyunlu
bağlamanın telinde en yanık ton gibi
öfkemizin kını yok
ama biliriz evreni anlamak hesap kitap işi
bizle biçimlenecek zaman
ışkınlar herkes için aynı filizlenecek
ne şiirler mahzun kalacak
ne yüzünü it yalasa doyan çocuklarımız

tozlu yüzlerde bulurduk gerçek iklimimizi
çıplak ayaklı tevazulukta bir koşturmaca
kağnı katar zamanlılardan yer gök tanımayanadek
bizim için şuh kalırdı mevsimler ülke ülke kıta kıta
kalem huylu bir ağzım vardı seni öperken
dudaklarına şiir yazardı

kül tablasında bırakılmış izmaritin dumanından başkası
kalmamış aklımda
yanağını karanlığıma bahşedişin
ve apartmanlar evren korkuluğu sanki be gülüm
karşıma çıkmaya korkar kırmızı siyah elbiseli halin
düşünür düşünür bulamam
hangi yürek soframdan aç kalktığını
parçalarken yüreğimi sözlerin

yıldızlara hansız bakardık
seni görme anlarımsa namusuydu zamanın
soyunmuş beklerken üşümelerimi
geceli çisildeyişleri
en küçük ayrıntısına kadar düşünülmüş
hastalıklı yağmur
çocukluğunda olmak istiyorum
seni en masum yerinden sevmek için kıyasıya
buz mavisi bir hafta içi
iç çamaşırlarım kirli
ve en sevdiğim şarkının sözlerini unutmuşken

birgün mutlaka öleceğimi anımsat bana
ki
daha çok bağlanayım sensizliğin sonum olduğuna...

Kağan İşçen