İğneden İpliğe

[kaaniscen]

paylaştığımız ekmekti sokakların uğultusu
arkadaşlarımın ölümü gibi gelişinin düşünceli çıkmazları
bu akım bitmez çoğaldıkça çoğalttıkça beraber iğneden ipliğe
seninim işte
sev beni hadi ben yapı işçisinin elleri
bağlıyım üretmekten yana
dudaklarım üşümüş işportacı
sevdana çırağım sabah fabrika yolu
çamurlarıma bulanmış ağrısıyla koşmalarımın
konuştuğum öğrenci beyazlığı yaklaşımında acılarımın
tutarlığım fakir oluyor alıyor siluetini
umut oluyorsun bekleyiş kollarım teslim yollara
sen bana rağmen olmalısın benim
ve olmalı herşey kendi gibi
yalanlar cigara dumanı bu dem
doğrular aşkımızın can çekişmesi buğulu
benim tüm seslerim acı
tüm tonlarım hüzün
ve hayat aşklarım tüm


kağan işçen