İkimizdeki Biz

[kaaniscen]

ben böyle yolculuklarla dağınık
sen öyle uykularla ayakta
hiç bitmeyecek dua gibi sürecek ayrılığımız
ama sürgit ömrümüz hep aynı solukta
birleşeceğiz aynı toprakta
yeryüzü kadar büyüyecek umudumuz
gökyüzünde en uzak noktada olsa da
hasretimizin dile gelişi...

düşümde en güzel renksin
en güzel sözsün dilimde
en güzel eylemisin ömrümün
gönlümün ertelenmiş ölümü
ve tüm gibilerim kalktı
sendeyim hesapsız
güneşli sabahlar ertesi
huysuz yağmurlara hazır
içimde akan ılık
gözyaşlarımın en güzel adısın
sensiz bomboş her yanım
sağım solum ıpıssız
ama sessizliğe bile yabancı
her yere çarpıyorum...

akşam gökleri korkulu rüyalarda
son yalnızı karanlık sokağın
ev düşlerine dargın
gölgeler amansız soğuğa sürgün
çocuk uykuları hapiste
ezik kır çiçekleri kitaplarımda
ve geç vakitlerde
erkencek gelince ilkyaz
birlikte ağlıyoruz her birine...


kağan işçen...