İkiye Karşı İki

[kaaniscen]

ağaçla rüzgar:

baharın alın teriydi gelişin
duldasında tanrılara müjdeler fısıldadığım
hiçbir sağanak değmeden geçmesin diye öykümüze
yedi iklim mühürlü yağmurlar kovaladığım
hangi bahar dalını çaktın ki böyle beynime
uçurum boylu gökler gürülder yüreğimde
acıya bilenmiş ikiz çavlandır gözlerim

gitme istersen
varsın tartaklasın dallarımı yaramazlığın
aklımı çelmeden ırak güz ırmakları
gitme
sabahı karşılayan çığlıklardan ayırdım koşuşuna
gitme
alıştım sesine
gizemli kovuğundan çıkıp
davetsizce gelişine
okşamak için yapraklarımı

senle ben:

gözlerim irileşsin istiyorum
tüm evreni gözleyecek kadar
tarifsiz büyüsün ellerim
kollarım uzasın
avuçlayacak kadar bütün ömürleri
kucaklayacak kadar bütün hasretleri
bütün bunlar bir sen eder mi dersin

ölçüsüz terazisiz şımarsam
tüm çocukların neşesi kadar
ağlanmadık hiçbir ayrılık bırakmasam
son yolcuyu son trenle son kez
ben uğurlasam
hınç duysam bütün kıskançlıklarda
ama kuşlar kadar masum pınarlar kadar saf
nefesimdeki varlığını anlayabilir misin? ...


kağan işçen...