Ayıplarımın Üstü
zorunlu tutuşmalar tütsülenmiyor yanağımda
artık
mevsimlere ön yargım kalmadı
renklerimin içi yanı dışı ortası köşesi
bomboş
loş
sanığıyım ertesiz ışıkların
adımlarım kirli sarı
tereddütlerimin can yongası paramparça
o sendin
göz aklarının kılcal damarlarına vurgunluğumdu
kusura bakma
sevmek dolaylı ayıplarımın üstünü örtemiyorum
ne yazık ki güneş balçıkla sıvanmaz gülüm
dudaklarımda gizlediğim isminin baş harfiyle
avunmayı da öğrendim...
dur
aydınlıkları yıkamam lazım
hiçbir ufka ağlamadan bakamıyorum
bir daha hiçbir kötünün tekrarı olmasın
aramızda sadece kuşların göç çığlığı...
gözlerimde babamın ezikliği
hiçbir dengeyi anlamıyorum
artık
mevsimlere ön yargım kalmadı
içimde sensiz yarattığım sessizliği
haykıramıyorum...
Kağan İşçen