Çocukluğumu Bağışla
yeni olan eskidir sokaklarımda
defterlerimde maviye şahlanmış kış mevsimleri
kömür gözlü kardan adamlara benziyorum
sana bakmayıp seni görmeyip de
üşüdüğüm zamanlarda
uykularım olgun ve kısa düşlü
imkansızlığı tanımadı öfkem
yaşlanırım desem yalan
kümülüslü göğü sana gösterirken
evimde
mutfağımda kahve içerken
masaya kapanıp ağlamak isteğiyle
boğazımda hala şehla bakışlarının
kahve rengi düğmeleri
sana yürüdüm hep
neşesine ilk ve son nefesinin
bundan sonraya kalanımı da
anlamın için yaşamak istiyorum
al beni yeter ki
istersen hüznünün istediği yere koy mutlarımı
sisli caddelerin aydınlık geçmişlerini
özlemeleri gibi
boğulmak istemiyorum sesinsiz
akrilik bir yağmurun ahmaklık gönüllüsü olalım
nolur
çocukluğumu bağışla...
Kağan İşçen