İlk An Gibi

sensiz tozlandı saçlarım elim ayağım yüzüm
ağlasam silemem yokluğunu bükük bakışlarımdan
boğazımda düğümlenen yolculuklara haksızlık edemem
söğüt saçlım
kağıttan ölümlerle durulmayan kangren ilkbaharımızı
sarartıyorum hasretimle uykusuzluklarımda
göğsünde intihar etme düşlerimi atamıyorum bir türlü
gözlerinin şehla bakışlarına hapsettiğim
beynimin kılcal damarlarından
seninle sonsuzluğumuzun ötesi doyumsuz bir ilk an gibi
aşka...

kana kana ağlasam silemem yokluğunu çocuk bakışlarımdan
yüzümü düşlerimdeki gülüşlerinle yıkarım ya
her sabah sensizliğime tuz banar özlemin
ne bir tarih bilirim ne bir felsefe
dünyadan bihaber yüreğim ve aklım
bir seni sevmeye yeter
bir de
saçlarını fesleğenim bildim gibi
sokaklara vurmaya acılarımı
yaşamaya cahilim kör sakar
ve sensiz geçen anlarıma söz geçiremiyorum
ölüm bir köşeye sığınmış hedefsiz bir kurşun
anılar geç kalmış ayrılığı avutmaya
unutmakların ayarttığı bir uzaklıkta
her şeyi unutuyorum
seni sevmek harici

kolları sıkılgan toprağın
sevdanla gömülmeliyim yeryüzüne
hep bir ilk an gibi
soluklansın diye sığırcıklar
sensiz zamanlarımdan arta kalan dinginlikte
gözlerimde çimlenecek her taşta
dinlenecek yokluğun
suskunluğum acımasız uzayacak
hep bir ılık ilk an gibi
suskunluğumu susacaksın
anlayacaksın...
...

arayıp da bulamadığın yazları
hep paylaştığımız bir şarkının yorumunda
bulacaksın
kaçtıkça yakalandığın natürmörtün
o olgun meyvası sensin aslında
kendinden sakladığını sandığın
merakla beklediğim tadının o en kekre halini
tattıracaksın yalnızlığıma...

uzaklaştıkça yakınlaştığın bu hoş tablonun ortasında
dudaklarımın resminin üzerinde gezinişi en güzel ve alımlı öykümüz
üşüyen doğruları soluk renklerin
buğday sadeliğini yakalamış yüreğinde bir son arzu bu
kurtar kendini
beni unutma...
ılık bir ilk anın geçiciliği gibi...

kağan işçen