İlk Yağmur Kokulu Türkü

susadım gözlerinde yüzdürdüğüm
beyaz gemilerin ulaşmak ümitlerine...
portakal çiçeklerine koşar gibi
kulaçlıyorum zaman denizinde
kuşlara dar ağaçları kurulmasın diye
sevgiye itimatlı dönencelerde
kavuşmak ümitlerini insanlığın...

aklıma kan gibi oturur bekleyişlerimde
bir daha hiç gelmeyeceksin korkuları
kısrak gibi bir arzuydun sen boydan boya
yalancı tutkuların ötesinde
ve ayrılığın parmak izleri çıkmış
birbirimize olan uzaklıklarımızda
gidişlerimize
gizli bir bulanıklığa

saçlarını okşayan meltemler inine çekilmiş
ömrüm ki ansız baskınlara gebe kara bulutlu
güz yapraklarını pul yapıp yüreğime
özlemlerimi yolluyorum sana sözcük sözcük
kışkırtılmış uykulara dalmayı bırakıp
ve istiyorum ki beni anan gözlerinle ansın
sen gülerken unutulsun ağladığım
sen ağlarken ben söyleyeyim ümidin
ilk yağmur kokulu türküsünü...

kağan işçen