İnadına Gülümser Yolculuklar

[kaaniscen]

inadına gülümser yolculuklar
ağaçlar esirdir hep yalnızlığıma
sözlerim bitti cebimdeki son yolculuğun biletleri gibi
aşkları acı su gibi içtim bitirdim kanmadım çocukluğuma
beni çocuklaştır anne
sevglimin incecik ellerinde saydığı papatyanın son sevmiyoru ben çıktım
talihsiz bir resim albümünün saramışılığı şimdi hıçkırıklarım
yanyana iki elin yakamozlara aldanışı kadar titreğim
ben seni sokaklar beni arar
yalnızlık bu olsa gerek
çıkagelmelerin aniden bitişi
ve kahreden bir hüzün
aaaaa yıldızlar mazlum
kim bakmalı kayan yıldıza dilek dilek
edecek sözler saklamak için yarına
hoşçakal diyorum
dün sensizdim yarınsa yalnız
yavru ağzı bir şafağın bekleyişli umutsuzluğunda
içi kırık paramparça darmadağın bir ev
pencereleri görgüsüzce lüzümsuz
ışıkları gözlerine şöyle bir değip geçen
unutturan kendini.....




kağan işçen...