Kahkahası Buruk Bulanık Sesli

[kaaniscen]

kedere benzer kırıklar olur da içimde
yağmura saklandığımız o deniz kıyısında
köpüklü sular taşar gözlerimden
özlemiyle tutuştuğumuz
yaprakları yastığımıza bulaşmış ikindide...

hayatın tadı buymuş demek
gelişi güzelce
ömre kondurulmuş bir dinlencede
suskun güvercinlere öykünür gibi
öpüşler kondurmak bulutlu düşlere
sonlara alışmakmış
soluksuz sanki
sokaksız bir yaz eğlencesi...

sırrı kalmadı ömrün ortasında tüm günlerin
insanca çırılçıplak döküldü orta yere yalnızlık
ama hepimize en yakın
hiçbirimizi gözünden kaçırmayan
bu kahkahası buruk bulanık sesli
simsiyah bir kan denizi
aslı içimizde saklı
o narin öykücük
yazık
yazık ki
yalnızlıklarımız farklı...

köprüleri yıkılır bakışların
gün başlangıçlarının
uzun havalı konuşmaları artar
iç yılkılarıyla avunur
kan kırmızısı tatlarımızın
dağın yamacındaki gülüşe hep gurbetiz
kavuşmaların kır kokulu şefkatine
yazık
yazık ki
yalnızlıklarımız farklı
ama nedense hep
aynı
aynı ayrılıklarımız...


kağan işçen...