Kavuşmak

büyük bir suskuyla içine kapanmıştı ağlamak
okyanuslu atlaslara bakmakla geçmişti o yaz
kent kent dolaşan sokak çocuklu bir çizgi filmde
bulmuştum en çok kendimi
o ilk ayrılık gözyaşlarımın üzerinden çok sular aktı
o ilk umutlarımın üzerinden çok bulutlar geçti
az olan hep sendin
kavuşmak...

hâlâ tabanlarım şişene kadar arşınlıyorum sokakları
senden çok seni arayanları merak ediyorum
dışarı solgun ışıklarını sızdıran gözleri evlerin
içerilere sığmayan seslere gizlenen o kaygıyı
ele verircesine gölgeliler hep
bu kavgayı senin için verdik
yüzlerimize karıncalar dadandı
sözlerimize kelebekler
anılarımıza ayrılık
kavuşmak...

insan eski gölgeleri bile özlüyor bazen
hatta bazen eski küskünlükleri
saçaklanmış bir halıya benziyor anmak yiteni
ne kadar yaslanırsan yaslan
şimdiye kalanla üşüyüp avunmak düşüyor hüzne
ama göğsümüzün ortasındaki sarp kayalığa inatla oturan
çocuğun elindeki çiçeğin son taç yaprağında adın
kavuşmak...

kağan işçen...