Kendi yarattığım sessizliğin tam ortasındayım .Sokak çatırdıyor arada bir , birde insan nefeslerinin vapur bacası sesliliği .Bu kadar ses çıkarır mı nefes almak gerçekten ,yoksa bana mı öyle gelıyor bu sesizlikte .
Ayaklarımı karnıma kadar çekmişim, pencere kenarındaki koltuk ağırlıyor beni ; sessizliğine minnettarım iyikide ses çıkarmıyor ah ne çok seviyorum onu …Ses çıkarmayan sokak lambası nı da ,ses çıkarmayan kaldırımları da , o kadar hırpalandıkları halde .
Gerçekten ne çok hırpalanır kaldırımlar biz gelir gecer ,koşar zıplar ,ağlar tepınır hırpalarız onları da gıkları çıkmaz .
Bir kaldırım olmak istıyorum şimdı …Senın hırpalamışlığınla sessizce kalmak istiyorum .Susmam için onun kadar sert olmam gerekiyor değil mi oysaki ben hiç olmadığım kadar savunmasız , silahsız ve yumak olmuş yün bir yığınıyım .Ayaklarımı karnıma kadar çekmiş SIRF BENİ DUYMAN İÇİN HER ŞEYİN SUSMASINI dilerken nasıl olurda sessız ,haykırışsız kalmamı beklersin .Nasıl olurda kabullenıp yaşama bulanmamı ,hiçbir şey söylemeden , gidişinin aslında son söze eş değer olduğunu düşünmemi .
Sen bunu istıyorsun güçlü olmamı ,kabullenir ve sessız .Sen istiyorsun ki artık bir şeyler anlatmanın da anlamaya çalışmanında bir yeri olmasın yeni başlangıcımızda ’’birbirimiz’’olmasın ’’biz’’ olmasın…Zaten hiç anlamıyorsun ...
Bak susturdum ,tüm sokak şimdi sessiz ;konuştum insanlarla anlattım onlara beni duymanın gerekliliğini ,anlattım anladılar (!) nefes almıyorlar şimdi ,her yer tümden sessiz …
Ama neye yarar ki sen duymuyorsun …
Anlattım anladılar (!) Ama sen duymuyorsun ki …
koltuk ,lamba ,kaldırım
Re: koltuk ,lamba ,kaldırım
çok güsel:)