Kör Bir Işıkta

bir sokağı geçmeye doyamamak gibi
bendeki bakışının son anında
şu kekreliği yarım tortu...

kaçırdığımız bu yağmur
pıhtılaşırken ani uyanmalarımda
kendi kendime kendimle savaştayım
ve evren senden başkası değildir
serçe bilekli bir gözyaşındasın
ve ben gözpınarlarından öpmek içinim
upuzun ölüyorum...

odun kömür dolardı saçlarımıza
saçlarımız yağlı
ayaklarımız yara bere içinde
sadece senin gelişindi sıcak odam
onun dışında dünya sığınağımdı
ve yalnız annemin göz hapsinde değildim
kör bir ışıkta ağladım
gidişin aydınlattı yüreğimi
ayrılığı anladım...

ilk sabaha benziyorsun kesin
yoksa böylesine süresiz şaşırtıcı güzel
böylesine neyi anımsarsam anımsayayım
önce yüzün olmazdı en taze acımda
kış körpesiydim
yaz acemisi
bahar cahili
seni sevmek harici
hâlâ öyleyim...

bazen öleceğim an geliyor yanıma
genelde gece uyumaya çalışırken
ay inadına göğe çapkın
renk kırıntıları ağır nazlı
duvarlar sıkmaz oluyor
dışarıyı kıskanıyorum
sen gene gelmiyorsun...

kağan işçen...