Koşmalıyım Gerçeğine

[kaaniscen]

Koşmalıyım Gerçeğine

şarkılarımı tekrar ettim sürgitliğine
gözlerindeki kaçışı anlamlandırmaktım
şarkılarım sende kaldı gözlerin bende
asıl ayrılık
giderken kalan bu iğneli ıssızlıkmış

hilal boylumdun
bir kısrağın koşmaya küsüşü
güneşli bir sevdanın arsız bir yağmura teslimi
hiçbir karanlık kavşakta sormazlık etmiyorum seni
kendimdeki beklemek tutkusuna
yakışmıyorum seni beklemeye cemre masallı
koşmalıyım gerçeğine soluğunu hissedişim de olsa
bu ilk ve son ayrılığım
sanki seni sevmek için
ekmeğimin buğusuna bağlanışım gibi

ozan havalı bir sokağın başındayım daima
balkonları yere yakın emekçi sohbetlerinde
sana olan sevdamın güleç hıçkırıkları
hiçbir anını boşa harcamamalıyım
bu ilk ve son gerçeğimin
sayfasız bir güzelliği severek
öğrenmek ayrılığı
suçlarımın üstünü örtmüyordu ağaçlar
acıları yapraklara sığınmasızdı
akşam çocukluklarımın
ben
gerçeğine koştum
sana seni seviyorum derken ki
bana gülmelerinin
güldükçe acısı çoğalan
bu imkansızlığın...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.