Külün Ömrü

[kaaniscen]

griye kaldı işimiz
göçmüş gülüşler ardında gözlerimiz
ölümü de kabullendik oysa
o zaman bu acı hala neden
neden bu bir sonrakine telaşlı merak
bu mutsuzluk
umut dedikleri budur belki...

özleyeceğini bile bile
daha az birlikte olursun
ya da ne kadar birlikte olursan ol
özlersin
hayat hep başka şeylerle çeler aklını
tutar adına bir de yaşamak dersin
bu asıl boşluğun...

zaman da küllenir
yaşadım sandığın unuttuklarındır o
anılaşan ise aynı toprakta ayrı bittiğin
ha bir durak erken ha bir durak geç
sevgisiz kıt kanaat geçip gittiğimiz
zaman da küllenir
ateşinde ömrün
ömrün külü yok
külün ömrü...

pazar kaldırımları boştu
gölgesiz akşamda ellerim üşümek ötesiydi
ölü yüzlerdi evlere hapis lacivert bir korkuyla
benimse yalnızlığım herkese yetecek kadar diriydi
pazarın suçu pazar olmaktı
insanın insan...



kağan işçen...