Kurşuna Dizilirken

Kurşuna Dizilirken

sahillerindeyim sarmaşıklı duvar memnuniyeti soğukluğunun
birgün der bırakırdın konuşmayı çalım atarak sanki sonluğa
uzay boşluğudur düşünmek yalnızlığı bir cigaranın ilk andaki kokusu
elleri tütün kokan işçi saadetidir bir nefes asma yaprağı bakışların
benim cephemde değişen birşey yok yalnızlığın boyu uzamadı
mutsuzluk otuzbeşyaşına bastı bugün ve düşünmüyorum sevmemeyi
umudu okul önünde kurşun yağmuruna tuttular kitabında kaldı eli
davamız şarkımız gibiydi ara nağmelerde devrimci marşlar söyledik
ışıkların köreldiği yerde zannettiler sallanır umut darağcında
oysa balçıklanmaz güneşin envai yüzü filizlenir sehpamız
bindokuzyüz bilmem ne bilmem neresi diz çökmedik faşizme
çocuklar kırlarda havadar ceylanları severdi sever hala bilmez misin
yerden göğe dizili savunmamız ortaklaşa yaşam mı bu dedindi
kırmızı ağaran mahallenin kuştüyü proleteri fabrika dünyadır gülümser
kalburüstü olmak emekçi olmaktır insanlıkta paylaşmak o ah o aşk
mahkemeden çıkarken gördük biz aşkı kolunun altında kuşlar alemi
aşk kurşuna dizilirken ben ben olmuşum gözlerindeki çiçek evet sen

Kağan İşçen