Mevsimler İşlemeli

uzak sislerin kirli yakınlığı mıdır bu
laciverdi küflü bir köşeyi dönerken onu gördüğünü sanmak
yağmur aklımı almasaydı yeşili içmezdim acı acı
kendi gözlerimden
karanlığın üstüne su serperek geceye ihanet ediyorum...

yasını tuttumdu bir ikindi kalbimi tutarak
anlık kanat çırpışlarında güvercinlerin
böyle toy ağlamalarımı sadece sana yazarak
sözcüklerimi kanatıyorum...kanasın...
kansın özlemine sesim...
yansın sonrası içeriği
kaldırım boylu aptallıklarımın...

kendime kenarları mevsimler işlemeli
ölümler hazırlıyorum
saadeti sen düşlü
tabutuma güneşten çarşaflar sererek
karanlığa ihanet ediyorum
sabahla öğle arası bakışlı...

ilk şarkımdı dudağıma değmeyen dudağının tınısı
serin gölgeleri anımsatan bir guaj
belki de damarlarıma mıhlanan polenlerin azgın mı azgın
dur durak bilmez ilk gençlik sızıntısı
tozlu yolların sonunda gülümseyen çıplak dağımsın sen
yalnızca sonunda...

aykırı duyardım yoğunluğunu beni sevmeyişinin
ormanını sevmediğin ağacındım
yılkı telaşesi patikalara bulaşan gözlerimin izini
ezip geçerdin...
kapalı havalarda olsun mevsimlerimi anımsamazdın
benimse kaşkolumdu saçlarının her kıvrımı üşümezdim hiç
omuzlarımda alnını özleyişin dalgınlığı
yürümekten usanmıyorum seninle yürümeye özenerek
bütün yakınlıklara ihanet ediyorum
adım atmakla koşmak arası...

acı dağınıklığıyla meşhurken evimde
sokağımda daha derli toplu bütün arayışlar
göğe bir bakış atsam bulutlar tükürür yüzüme
ayrılığımı anımsatamadığım için çoraklığına
ve geçmişle geleceğin arasında ezilmeyerek
bütün zamanlara ihanet ediyorum
sana koşmakla sensiz ölmek sonrası...

yorulmuyor sararmak kağıtlarda
bir bardak suyla doyuyor karnım
bir sensizlik yetmiyor bana
bir de mevsimlerle işlemek
bakışlarımızın şehla tesadüflerini
sırtıma değen her aydınlığı sen sanıyor
irkiliyorum
bitsin isterse ömür isterse bitmesin ayrılık
bütün beklentilere ihanet ediyorum
ayırarak sana sonsuzluğumu...
senin için ölmekle sensiz olmak ortası...

Kağan İşçen