Parçalanmışlıklar

[kaaniscen]

Parçalanmışlıklar

ayrılık...ölümün yüzgörümlüğü
hayat sunağında...

ay ışığı yine eskisi gibi
diyemiyorum
iki kaşınla hazırlanırdım alnına
o artık yok...

yaşamı ben seçmedim
tek bildiğim seni sevmeyi de
ölüm öğretti yanaklarıma
gülmeyen bir yüz
gelmez kimsenin işine...

benimle olmadığın gibi
kimseyle de olmadın sen
seni zamanla öpüşürken gördüm
bizi sömürmek yetmedi mi sana? ...

uzandığım denizlerde kokun
attığım her adımda
saçlarının buğusuyla
ıslanır gözyaşlarım
bıraktığın şu acı serinlik
emzirir dermanı mı
ne zaman büyürsem
tutacağım gülüşünü...

kapılara meydan okudum
sürgüleri kırdım
camları tuz buz ettim
kentleri unuttum bile
ama bir türlü
kıyamadım sana...

şaşkınım
güya koştuğum kırlarda
sevişecektim ayva tüylerinle
ama ne sen sensin artık
ne ben ben
sen giderek gittin
ben kalarak sustum
sen kalarak da gittin
ben giderek de sustum
kazandı gururumuz...

ufuk çizgisi
şafak dedim
ordasın sandım
sonsuzluğun noktalandığı
kapkara bir sonsuzlukta daha...
daha da ötedeymişsin meğer
en yakın uzağım en uzak yakınımda
kalbimde...

bir çocuk sokağa koştu
bir kedi mırıl mırıl gerindi
bir oğlan bir kıza 'yağmurumsun' dedi
apartmanlar akşamla dalga geçti
rüzgar kış dumanlarıyla oyalandı
kauçuk ağacının sönükleşti neşesi
yalnızım artık...

bedenin ruhunu aldattı
ruhun bedenine yabancı
ben seninle kendime yabancı
kendim bedenimle ruhuma
özgür değiliz hiçbir şekilde...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.