Rengini Unuttuğum

kımıldayamıyorum rüyalarımdan kalkıp
yarı bir ölüm aydınlığıyla meşgul
sokağın sesi sokulmazsa ev ev değildir
sensiz düş
düş
bir ölüm...

kumru kanatlarıyla uçmak isterdim
ve bu benim en saçma salak arzumdu
kumral bir sahanlıkta saçlarını
ve ellerinin varsa yalansız kalmış yanını
okşamak içindi...

madem ki hayattır tüm eylemlerimizin ölçüsü
seviyorum seni bana inanmadığın kadar
eski pencerelerden bakmayı özlüyorum
kırgınlığına göğ yüzünün
güneş vurmuş yollarımızın toz kokularına
bense bana baktığın kadar mutluydum
rengini unuttuğum...

sabah yolculuklarında dünya yenilenirdi
gömleğin kokusu
merakla işe gitmenin direncinde açan
o acımtrak sancı
otların güleç yüzlerine bakarkenki
hıçkırarak ağlamak isteği
içimden geçirdiğim çocuksu şarkının
değişmez umutlu tonu
ama sana duyduğum heves
hep aynı eskilikte
hep aynı bitmemiş
bir son uyku...

kağan işçen...