Saçlarının Hatırlı Buğusuna

bittiğim yerde başlar suskunluğun
kar sularıyla göğerecek hüznüm ara bir sokakta
senden bunu da daha iyi biliyorum
kırık dalları anılarımın
sensiz tutunduğum toprakta
çırılçıplağım...

kimseler bilmesin istiyorum başbaşa kaldığımı
güneşin batışıyla
titreşirken solfeji göz uçlarımın
gerçeğim başlar o sessizlikte
ağlamak kalır yaprak yaprak
anılar öyle ilgisiz
çareler sahipsiz
ve ben öyle başı boşum ki dertlerimle
sarhoş
serseri
bir hoş
gitmeyi öğrenemedim bir
bir de okşanmamış bakışlarındaki
dargınlığa ihaneti

ister unut beni
ister yorumsuzlaşsın yüreğinin
hayal kırığı burukluğu
sen erik çiçekleri kadar güleç
çamur deryası yollarıma vefalılığım kadar
aydınlığımdaki yek dirençsin
şafağında ilk ve son sözümün
saçlarının hatırlı buğusuna...

kağan işçen