Sadece İkimizin Sonu

zaman ölü ceylan alnımda
aşk gündemli çocuklarımız yok
sabah artıkları topladım saçlarına
sadece ikimizin sonu hırçın tüm günler
gizleyen sus payını acılarımızın
anlamak zor zehirlenmiş anılarımızın
uzak sessizliğini seslerimize

tazeliğine dokunan bir hava var
göğün çıldırmış gri yalancılığında
yaşamdan yana ne varsa eğreti
bir sen bir parça saadeti güneşimin
sana bir dağ ayarladım içimde
gülümse rüzgarına ağrılarımın
ki
muştulu kuşlar iner belki
dudaklarımın çatlamış kurak kıyısına

tenime dokunan
ilkyaz ikindisi yanığım
parmaklarım inanamaz gözlerine
kendimdeki seni yazınca
sayfalarına bütün yalnızlık tabularının
içimde bir çoban sabrı
kendimdeki sendeyim
ve ayrılıktan da kötü olanı
yitirmişim seni sende
ben bendeyken sen benim değilsin
sen kendindeyken
ben sende değilim...

kağan işçen