Şair Vicdanı

[kaaniscen]

alnımın ateşi tutsak öpücüğüne
içim bana benzemez inan
uçurumlara iter dışımı
çetrefil kabuslara terk etme
kalp ezgimi

bakışlarım kırık düş/üş/lü
el sıkışırız ölümle
gittiğini ispiyonlayınca azrail
zamanın eksikliğini çekmiyorum
üşüşünce gökyüzünün kırıklığı
gözlerimin ezikliğine
seni göremediğim
yanlış mevsimlerde

tutku şaha kalkınca
ağaçlara sevdalanır sabahlar
nehirler tedirgin unutulmaktan
her ölüşüm ayrı bir parça aşktan
bütününde ayrılığımız
mutsuzluğumun vicdanısın sen...


kağan işçen