Seni Ebelesem

[kaaniscen]

sen meraksın
beynimde infilaklar
karanfillere küsmüşlük gibi
insan hiç küser mi karanfile
meraklı bir düş bu
seni ebelesem
karanfile gıcığım
ilk cırlazlığım değil bu
karanfili tutsam seni yargılar ellerim
ne var sabahlarıma bol güneşli bir teselli olsan
bir parça düş yormasa beni
hayatımın tek saklambacıydın düşlü düşüşlü
bildiğim bir tek şey karanfilleri sevmişliğin
yanılsam da öyle olmalı
yoksa gül müydü neydi kucağına oturttuğum

kağan işçen...