Seni Öpmeye Çalışma Okulu

Seni Öpmeye Çalışma Okulu

ben bir yanmak beğensem
ormanım olursun içinden çıkamadığım
ben bir günü doya doya yaşasam
ömrüm olursun sonunu getiremediğim
gözlerinin rengine arkadaş bir hüzündüm
arayışlarıma ipotek koydum varlığınla
kızma kırılma gücenme
erken öleceğim bu kesin
seni öpmeye çalışma okuludur hayat
sırt çantamda şavkı saç uçlarının
rüzgarlarla kıvılcımlanan kumral gökyüzü

seni öpmeye çalışma okulunda
adımlarım çocukluğumu çok sesli
caddeler yoğun otobüsler çizgi filmler
aklına takılır mı hiç karşıdan karşıya geçişim? ...
ve kimbilir ben hangi duraktayken özledin
seslenişimi gidişinin sorgusuzluğuna

seni öpmeye çalışma okulunda
annemin saçlarıydı acı koleksiyonum
annem babamı beklerdi
ben şehirde kaybolurdum
güneşe bile güvenmezdi kaygılarım
kocaman bir bulvarda tek başına
yalnızlık ve akşam kaçağı bir çocuk
uyanır uyanmaz ağlamaya yakın

seni
seni öpmeye çalışma okulunda
anneme anlatırdım
bir tren camından el sallarken ay dedeye
annemin yumuşak ellerinde haşlanmış yumurta
tuz ve ekmek
benim boğazımda yumru yumru yokluğun
senin için tek başıma ağlamak istemiyordum
ay dedeyi sarı ışıklı köy evlerini
toz toprak kasaba yollarını
ve annemin yufka yüreğini yanıma alarak
sana ağladım

Kağan İşçen

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir