Bu arada bende anlatıyım ilginç bi olay okadar ilginç değil ama hafızamdan kolay kolay silinmicek gibi...
Askeri liseye girdiğim ilk seneyi başarıyla tamamlamıştım.Dersler biter bitmez İzmir menteşe kampa götürdüler bizi.Tahta kampetlerde çadırların içinde günümüzü gün ediyoduk. Sabahları herkes 5 km kosuya gider biz yüzme bilmeyenler yüzme eğitimine giderdik.Ama ne eğitimdi bırakın yüzme öğrenmeyi artık suya dokunmayı bile istemez duruma gelmiştik.Aslında bi yönden iyidi o uzun koşudan yırtıyorduk.Neyse 5 günlük bir eğitimin sonunda bize cuma yani 5inci gün 10 metrelik kuleden atlamamız gerektiğini atlamak istemiyenin poposuna tekmeyi yiyeceği sölendi.Bu durumda herkes zorlada olsa atlamak zorundaydı.Millet bi kulaç bile atamayı öğrenmeden kuleden teker teker atlamaya başladı.Tabi sıra bize geldi.Allahım ne kormuştum ha ama belli etmemeye çalıştım.Aşağı bi baktım annneeeeeeee dedim.HARBİYEEEE nidalarıyla kendimi aşağı bıraktım.Allahım hayatımın en uzun saniyeleriydi.Yaw havada insan kendini bi garip hissediyo.Ne zaman varceez acaba suya diye.Neyse cumburlop battık suyun dibine.O an canımı kurtarma hevesiyle bir yüzmeye başlamışım sormayım.Bende kendime inanamadım valla.Korkudan balık gibi yüzüyodum. Evet işte yüzmeyi böyle garip bir tecrübeyle öğrendik. [/b]
Kuzen burda biz ne güne duruyoz.Karadenizin azgın sularında yetiştik hocalarına söle benim bi amca oğlu var de,size ders verecekmiş de zahuahua Hepsini cebimden çıkarırım alimallah:P Seneye tatil köylerinden birine gideriz.O zaman geliştirmene yardımcı olurum eheue
Kuzen sen nediyon yaws ben ustalaştım artık.Geçen kampta kore genel kurmay başkanı geldi onu karşılamak üzere harbiye marşını söyleyerek,hemde uygun adımda tam teçhizat yüzdük şerefsizim.
biz balıkesirdeydik bundan üç sene kada önce.ağustos ayındaydık.sabah benim doğum günümü kutlayacaktık.öyle sevinçli ve sabırsız yatmıştım.
şimdiye oranla daha cocuksuydum .daha cocuk.her akşam dua eder yatardım ailemizi koru tanrım diye ve tüm akrabalarımızı.ogece heyecandan dua etmemişim.gece saat döt buçukta calan telefonla uyandık.teyzem kocaelideydi.ve beyin kanaması gecirdi cabuk gelin yasaması zor bir umutmuş dediler.gece alelacele toparlandık işte ilk otobüşle gittik kocaeliye.teyzeme kurtulmaz ddiler.ama annem ..kardeşimi bırakamam dedi ve umut yok denildiği halde ona iki üç sene boyunca hastahanede baktı.ve annemi üç senede en fazla dört beş sefer gördüm.ama allaha şükür suan teyzem yaşıyor yürüyor fakat sadece tek kolu felçli.ve ilk defa bu ay doğum günüm üç sene sonra onun doğum günü ilan ettik ve beraber kutladık.....