Serv-i Revanımın Aklarına

[kaaniscen]

Serv-i Revanımın Aklarına

açık mavi sokağıydın
hıçkıra hıçkıra ağlayışımın
yollarda azıcık ışıklı arabalar
son yayasıyım yokluk yoksulluk kokulu
akşam baskınlı efkarlarımın

sen üstüne titrediğim nefes
beheeeeyli serv-i revanım
ihtimal ki karanlık çökerken
son hasret sancısına
güneşli bir pazar sabahında
biricik ölürüm
aklından geçen ilk ve son ayrılığa
ölürsem bir ben ölürüm
çocuk sesli bir sokakta
öğlen on iki sularında
kaldırım taşlarına dayayarak kollarımı

ölürüm aklarına saçlarının
mısra-ı berceste boylu
ve sıratımın ucunda gelincikli
nevruz çiçeğim benim
gündüz atağım
polen kokuşlum...

tavı geçmeden yüreğim yarasının
öp bozkırlarından yalnızlığımı
harmanlansın tiranlığı sarı sensizliğimin
tutuşsun ilk yazı göçmen kuşlarımızın
çığlık çığlığa
akşam gezmesi türkülü
serv-i revanım
gelirim aklarına saçlarının
biricik gelirim
gelirsem bir ben gelirim

atletimde kokun
sayrılığımda emeğin
yağmurunu kan tutarsa
ağlama
eşiğindeyim demektir kokunun
sımsıkı bir sonsuzlukta

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.